Το 2009 συμπληρώθηκαν 200 χρόνια από τη γέννηση του Εντγκαρ Αλαν Πόε. Υποθέτω πως με αυτή την αφορμή γυρίστηκε και το «Κοράκι» (**) από τον Τζέιμς ΜακΤιγκ («V for Vendetta»), όχι ο καλύτερος φόρος τιμής για τον πατέρα του αστυνομικού μυθιστορήματος (το «Οι δολοφονίες της οδού Μοργκ» θεωρούνται απαρχή του είδους) αλλά και φάρο του γοτθικού ρομαντισμού στην αμερικανική λογοτεχνία. Ο κινηματογραφικός Πόε (Τζον Κιούζακ) δεν είναι ο εξαρτημένος από το αλκοόλ και το όπιο συγγραφέας που ξέρουμε, παρά τις νύξεις για τους δαίμονες βαθιά μέσα του, αλλά μια καρικατούρα εκκεντρικού ήρωα σε αστυνομική ταινία εποχής. Την κατάσταση δυσχεραίνει η απουσία ατμόσφαιρας μυστηρίου. Ας όψεται το σενάριο που θυμίζει χαρτοκοπτική από γνωστές ιστορίες του Πόε.
Η δράση εκτυλίσσεται το 1849 (χρονιά του θανάτου του Πόε) στη Βαλτιμόρη. Ενας σίριαλ κίλερ σκορπίζει τον θάνατο και τον τρόμο στην πόλη, προκαλώντας τον Πόε που όλοι τον θεωρούν αποτυχημένο συγγραφέα: ο δολοφόνος χρησιμοποιεί τις ιστορίες του όπως ο σκηνοθέτης το σενάριο, παίζοντας ένα παιχνίδι σαν της γάτας με το ποντίκι. Ο νεαρός αστυνομικός επιθεωρητής της Βαλτιμόρης ζητά τη βοήθεια του Πόε για να εντοπίσει τον δολοφόνο. Κάποιες στιγμές νομίζεις πως βλέπεις μια ταινία εποχής σαν άνευρη και αμήχανη παραλλαγή της «Σιωπής των αμνών».
Δημιοσιεύτηκε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 31-5-2012
demans2.wordpress.com 