Στην τελευταία του ταινία ο Γιώργος Τσεμπερόπουλος έχει καθαρό βλέμμα. Κινηματογραφικά είναι αμήχανος. Η ιστορία εκτυλίσσεται στη γειτονιά μιας αθηναϊκής συνοικίας, κάποτε περιζήτητη, ενώ τώρα φοβισμένη. Υπάρχει κι ένα μικρό κομμάτι με φόντο μια επαρχία, διόλου ειδυλιακή ή νοσταλγική. Στην πρώτη ματιά αντιλαμβάνεσαι πως «εχθρός» είναι ο ξένος (ή ο κοινωνικά αποκλεισμένος). Στη δεύτερη, εχθρός […]

Το άγχος για έναν καλλιτέχνη μάλλον είναι σαν τον ίλιγγο, τον πιο ύπουλο εχθρό του ακροβάτη. «Εχεις άγχος;». Με αυτήν την ερώτηση αρχίζει η οντισιόν του νεαρού λυρικού τραγουδιστή-ήρωα της πιο φιλόδοξης ελληνικής ταινίας της πρόσφατης σοδειάς, του «Αγοριού που τρώει το φαγητό του πουλιού». Ο τραγουδιστής θα πέσει λιπόθυμος πριν ολοκληρώσει την προσπάθειά του, […]

Πλούσια σε τίτλους, φτωχή σε ποιότητα η νέα κινηματογραφική εβδομάδα. Ο ελληνικός κινηματογράφος, πάντως, έχασε μια ευκαιρία να πείσει το κοινό του ότι το κυνήγι του θησαυρού, θεμιτό όσο ποτέ άλλοτε στο παρελθόν, θέλει και λίγη σοβαρότητα. Η υπόθεση ελληνικό μπλοκμπάστερ δεν μπορεί να ’ναι κάτι σαν ακάλυπτη επιταγή. Ο «Ακάλυπτος» φάνταζε σαν το υπερωκεάνιο […]

Απομιμήσεις της αληθινής ζωής… Ο παλιός εμπορικός ελληνικός κινηματογράφος βασίστηκε στους ηθοποιούς, «που μετατρέπονται σε αυτοκράτορες του κινηματογραφικού θεάματος γιατί καταφέρνουν να οργανώσουν τις ταινίες αποκλειστικά γύρω απ’ αυτούς, γύρω από το σώμα τους, την παρουσία τους», υποστήριζε με πάθος ο Χρήστος Βακαλόπουλος (Σύγχρονος Κινηματογράφος ’82, τ. 31). Σαν να λέμε, το «Η δε γυνή […]